Daar is ie dan eindelijk weer!

Een nieuw verhaal vanuit Zuid Afrika! Aankomend weekend is alweer mijn laatste in het huis waar ik negen maanden heb gewoond… Vanaf juni word ons huis verhuurd aan WK supporters. We konden ervoor kiezen om via Khaya (studentenorganisatie) een kamer te huren in een ander huis, of zelf op zoek te gaan. Aangezien de huurprijzen vanwege het aankomende WK omhooggaan, wilden we eigenlijk wat anders proberen. Kirsten en ik zijn eerst zelf op zoek geweest. Er waren twee opties;
- bij een tokkiefamilie in een gevaarlijk gedeelte van de wijk
- of bij een huisgenoot, die een appartement voor zichzelf heeft weten te regelen, op een luchtbedje in de woonkamer.
Het laatste leek ons dan wel het beste, maar gelukkig kwam Marjolein (huisgenootje) toen met een derde optie. Er was nog een kamer vrij was in het huis van haar stagebegeleider, waar zij ook mag wonen. Afgelopen week zijn we even wezen kijken. Het huis is behoorlijk groot, wat niet raar is wanneer je hoort dat de eigenaren twee chirurgen blijken te zijn. Ze bleken echter niet de enige bewoners in het huis. We werden meteen belaagd door 4 honden. Al hoewel honden… twee miniatuur dobbermannetjes (serieus!) en twee mopshonden zochten speelmaatjes. Het zijn van die hondjes waarvan celebs denken dat ze in een tasje thuishoren en die je, als ze vervelend zijn, gewoon maar weg hoeft te blazen. Ze hebben allemaal ADHD, zijn niet zindelijk en krijgen ieder in een andere kamer te eten anders eten de mopshonden het eten van de miniatuurtjes op. Weet niet of ik ze nog zo leuk vind, wanneer de eigenaren op vakantie gaan en wij ze onder onze hoede moeten nemen ;) verder zag het er allemaal heel relaxt uit, een mooie plek om de laatste maand door te brengen. Zeker, toen ik even de achtertuin in gluurde en een verlichte jacuzzi zag staan..
Aankomende zondag wordt het dus voor het eerst sinds negen maanden weer koffers pakken en al afscheid nemen van degenen die gaan reizen. Na al die tijd toch wel intensief met elkaar te hebben samengeleefd, gaat ieder dan zijn eigen weg. Pff, ik besef eigenlijk nog niet zo goed hoe snel het allemaal gaat. Gelukkig blijven de meesten nog even in Port Elisabeth voor de laatste stageweekjes, dus kunnen we elkaar nog wel opzoeken.

Gezien het tijdsbestek tussen dit verhaal en het vorige ga ik maar even van de hak op de tak, de belevenissen, feitjes en weetjes van de afgelopen maanden voor jullie samenvatten.

- Ik ben laatst samen met Kirsten en Marjolein naar een traditionele ceremonie geweest in een township. Het was eigenlijk een soort housewarming party (maar dan op zn Afrikaans) omdat een gezin een nieuw eigen huisje had gekocht. Wanneer je bij een Afrikaan op bezoek bent verlaat je het huis nooit zonder gegeten en gedronken te hebben. En dit hebben we geweten.. Het begon met het traditionele Afrikaanse bier; umcboti. Een papperig grijs goedje in een groot blik ging rond. Na een slok kwam ik tot de conclusie dat het niet echt mijn drankje is.. Daarna stelden we voor om te helpen met het opscheppen van eten, omdat er redelijk wat gasten waren. Marjolein kreeg de taak om het vlees te verdelen, enthousiast greep ze de opscheplepel beet en haalde het deksel van de enorme pan. De uitdrukking die toen op haar gezicht te zien was, was goud waard! De aanblik van de ingewanden van een schaap en de geur ervan kwamen haar tegemoet. We waren de avond ervoor op stap geweest, dus het vooruitzicht van schapendarmen als ontbijt, was als een aanslag op onze brakke maag.. nadat we alles opgeschept hadden en iedereen heerlijk zat te smullen, was dan toch ons fear factor moment aangebroken. Het is ook een beetje onbeleefd om alles te laten staan, dus ik prikte een long aan mijn vork en begon. Na één hap hield ik het voor gezien en keek ik een Afrikaan naast me lief aan. Zij zijn er mee opgegroeid en vinden het heerlijk, dus het was geen probleem dat ik mijn bordje afstond :)

- Het lion park werd laatst ook weer even bezocht, toen een vriendin van Kirsten langskwam. Dit is een groot gebied waar je met je auto doorheen rijd en ondertussen kun je giraffes, zebra’s en ander loslopend wild tegenkomen. De leeuwen zitten apart in een afgezet gedeelte. Vooral de giraffes vind ik heel indrukwekkend om te zien, helemaal wanneer ze pal naast je auto staan. Helaas had mijn auto er niet veel zin in die dag omdat de accu het steeds begaf, met als gevolg dat we midden in het park mijn rode autootje moesten aanduwen. Uiteindelijk hebben we dit nog 3 keer die dag moeten herhalen..

- Laatst hadden we een sportdag binnen Protea. Van mij werd verwacht dat ik meedeed aan netbal. Prima, wist alleen nog niets over de spelregels, aangezien het oefenpotje de dag ervoor niet doorging. We moesten tegen andere teams van andere instellingen. Ik was de avond ervoor goed op stap geweest en ik was behoorlijk brak, dus ik stond niet bepaald te juichen om al rennend en stoeiend in de zon, een bal te pakken te krijgen. Gelukkig speelden er eerst twee andere teams zodat ik de spelregels even kon afkijken. Het deed me een beetje denken aan korfbal. Er waren verschillende posities en ik kreeg een shirt toegeworpen met de letters GS (goalscorer) het team was dus grotendeels van mij afhankelijk voor de punten.. geweldig.. Ik ging alvast bij het doel van de tegenstanders staan en wachtte op degene die me kwam verdedigen van het andere team. De tegenstanders zagen mij staan, en waren zichtbaar onder de indruk van mijn lengte. ‘JOEH, who is that woman?’ werd er geroepen.. De Afrikaners zijn nou niet allemaal gezegend met veel lengte en meteen ging er in het team een discussie op wie mij moest gaan verdedigen. Haha, geweldig! Ik had nog helemaal niks laten zien, en toch waren ze geïntimideerd door me ;) om de beurt kwam er iemand naast me staan om te kijken of die qua lengte in de buurt kwam. Uiteindelijk hebben ze iemand uitgekozen die niet veel lengte had, maar het presteerde om, waar ik ook ging, mijn weg te versperren met haar kolossale kont. Tja, daar kan ik dan weer niet tegenop. Ik heb desondanks toch een paar keer kunnen scoren en de wedstrijd stopte bij 7-7 toen er iemand geblesseerd raakte (ik was het wonder boven wonder niet).

- 11 juni is het dan zover: het WK 2010 in Zuid Afrika en ik mag erbij zijn!!! Kirsten en ik hebben kaartjes voor de kwartfinale in Port Elisabeth op 2 juli. Het zou natuurlijk het mooist zijn als Nederland dan speelt, maar dat is dus nog even afwachten. In PE zijn ze al druk bezig met de voorbereidingen voor de aankomende voetbalgekte; hier en daar zijn reusachtige reclameposters opgehangen, de prijzen van de hostels zijn verdrievoudigd, overal wordt aan de weg gewerkt en appartementencomplexen worden op het laatste moment nog uit de grond gestampt. Ze hebben alleen één ‘klein’ dingetje over het hoofd gezien en dat zijn de parkeerplaatsen rondom het stadion van PE. Een uitweg wordt gezocht in parkeerplaatsen van omliggende scholen en er gaan bussen ingezet worden vanaf bepaalde punten. Om te checken hoe de toestroom gaat verlopen, wordt er begin juni een gratis concert gegeven in het stadion. Altijd leuk!

- We hebben laatst een mail gekregen van Khaya, de studentenorganisatie, met als titel: ‘pas op je eigen veiligheid’. Dit o.a. naar aanleiding van een moeder van een studente die op loopafstand van ons huis beroofd is en hierbij met een mes in haar arm is gestoken. Hierdoor werd ik me er wel weer even van bewust dat het allemaal niet zo veilig hoeft te zijn, als het eruit ziet. Van sommige plekken weet ik dat je ze beter kunt vermijden, toch schrik je wel weer even als je zoiets hoort. Er werd ook gezegd dat ramen en deuren gewoon nog steeds gesloten moeten blijven. Als het al tijden goed gaat, wordt je er toch wel nalatig in. Wij hadden laatst ook onze schuifdeur openstaan en er was even niemand in de woonkamer. Toen Kirsten vervolgens de woonkamer inliep stond er ineens een man voor haar neus. Gelukkig is er niks gebeurd en is de man zonder problemen weggegaan, maar het is in het studentenhuis aan de overkant ook weleens anders gelopen. Daar hebben ze d.m.v. bedreiging spullen meegenomen. Gelukkig staat ons huis op een heuvel, hebben we veel sociale controle en natuurlijk Jesse de waakhond. (Volgens mij lag ze alleen ff te luieren aan het zwembad toen er een man in onze woonkamer stond..)

- Nog een kleine drie week en dan loopt mijn stage van 10 maand tot een eind. Ik vermaak me nog steeds prima met de kinderen. De groep is geleidelijk aan veranderd doordat er kinderen weggaan en weer bijkomen. Vooral Lila, het meisje met een verstandelijke beperking die ik vanaf het begin af aan al ken, springt eruit. We hebben ons de afgelopen tijd aardig aan elkaar gehecht, ze kan niet zo goed praten, maar mijn naam (Ljanne) is wel redelijk te verstaan. Zodra we elkaar zien, rennen we lekker overdreven op elkaar af en volgt een dikke knuffel. Samen hebben we altijd de grootste lol. Laatst liet ik haar even mijn camera vasthouden en had ik hem aangezet op filmen. Ze vindt het geweldig om alles door een schermpje te bekijken en begon dus ook iedereen te filmen. Op de achtergrond hoor je dan haar grappige gebrabbel. De kwijldruppels misten gelukkig net de camera.. Op een gegeven moment rende ze ervandoor met het ding. Een achtervolging door het gebouw volgde haha. Gelukkig heb ik het ding heel terug gekregen. Word nog wel lastig afscheid nemen straks van al de kinderen!

- vanaf 3 juli ga ik samen met Kirsten en Karst-Erik een reis maken, hier zal ik voordat we weggaan nog wel even een berichtje over plaatsen.

- Ik bewaar het beste nieuws voor het laatst en dat is dat ik 13 mei tante ben geworden! Mijn zus is bevallen van een jongetje: ‘Quint’. Via de webcam heb ik hem al even kunnen bewonderen. Nog eventjes en dan kan ik hem ook vasthouden!

De samenvatting is redelijk lang geworden en eigenlijk ben ik nog steeds niet bij, maar goed, dat komt in Nederland wel (tot vervelens toe waarschijnlijk) :) Ik zal ook nog even foto’s plaatsen op riannejanssen.mijnalbum.nl

Dikke kus uit Zuid Afrika!